Sjaj poezije

Smatra se da je poezija najstarija vrsta književnosti. Rani primeri su sumerski „Ep o Gilgamešu“, delovi Biblije i radovi Homera. Rane poeme su evoluirale iz narodnih pesama kao što su kineske šiđinške pesme, ili iz potrebe ponovnog kazivanja oralne epike, ili iz sanskritskih veda, zoroastrizanskih gata, i homerskih epova, Ilijada i Odiseja. Antički pokušaji definisanja poezije, kao što je Aristotelova Poetika, imaju fokus na upotrebi govora i retorike, drame, pesme i komedije. Kasniji pokušaji su bili koncentrisani na svojstvima kao što su ponavljanje, forma stihova i rima, i naglašavanju estetike po čemu se poezija razlikuje od objektivnije informativnih, proznih formi pisanja. Od sredine 20. veka, poezija je ponekad bila u opštem smislu smatrana fundamentalnim kreativnim činom upotrebe jezika.

Poezija koristi forme i konvencije da sugeriše diferencijalnu interpretaciju reči, ili da evocira emotivne response. Sredstva kao što su asonanca, aliteracija, onomatopeja i ritam se ponekad koriste za ostvarivanje muzičkih ili inkantacionih efekata. Upotreba dvosmislenosti, simbolizma, ironije i drugih stilističkih elemenata poetske dikcije često ostavlja poeme otvorenim za višestruke interpretacije. Slično tome govorne figure kao što su metafora, poređenje i metonimija kreiraju rezonanciju između inače različitih slika — raslojavajući značenja, formirajući prethodno nespoznate veze. Srodne forme rezonancije mogu da postoje između individualnih stihova, u njihovim obrascima ritma ili rime.

Čitatiti poeziju je umetnost. Nije to samo rutina čitalačke mašte, kao kad čitamo prozu. Pre svega, poeziju ne čitamo svakoga dana. Čitamo je u onim trenucima kada osetimo da je naša duša setna i melanholična, upravo onakva, pomućena i raspevana. Zato je proleće pravo vreme za čitanje poezije. Razdraganost i seta istovremeno, upravo su ono što će učiniti da nam oko zaigra i da dobijemo želju za pesmom.